Mula pagkabata ay akin ng nasaksihan

Mga batang palaboy sa maraming lansangan

Hindi ko mawari kung bakit kailangan

Na manlimos na lamang sila kung saan-saan.

Ako ay nag-iisip kung paano nangyayari

Na sa bawat araw ay nandiyan sila parati

Pambili daw ng pagkain ang kanilang pakiwari

Nasaan ang mga magulang, ba’t ganito ang nangyayari.

Minsan isang araw sila ay aking kinausap

“Bakit kayo nandito, wala ba sa inyong naghahanap?”

“Nasaan ang inyong ama? Nasaan ang inyong ina?”

Dapat sa  paaralan kasi ay naroroon sila.

Wala daw silang pera para sila ay makapag-aral

Iniwan daw sila ng ama noong sila ay sanggol pa lamang

Ang kanila namang ina ay nakaratay sa kanilang tahanan

Dahil sa sobrang pagkayod ay naratay sa karamdaman

Ako ay nalungkot sa aking nalaman

Na may mga batang ganoon ang pinagdaraanan

Sa musmos na kaisipan at mahina pang katawan

Ay natuto ng lumaban para sila ay may mapagsaluhan

Ang tanging hiling ko lamang sa kinauukulan

Ang mga ganitong tao ay dapat na pag-ukulan

Sila ay tulungan nang katiwasaya’y makamtan

At hindi habambuhay na sila ay sa lansangan.

By: Jasmin Aliguin Baluyot | Bachelor of Secondary Education | Sitio Tabon, Del Rosario Pilar, Bataan